บันทึกกรรมของฉัน

กระยาสารทข้าวโอ๊ตกับบรีชีสสตรอเบอร์รี่ค่ะ…

 

ฉัน ทาน ชีส อ่ะ
สงสารลูกวัวจัง…

 

ตื่นตี 3 อบขนมใส่บาตร…

กระยาสารทนี้อร่อยมาก จึงนำขึ้นใส่บาตรในเช้านี้จำนวน 3 ชุดค่ะ

 

เมื่อเรากลายเป็นนางมารร้าย…

ลูกชายของเราน่าสงสารมาก ซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้สาว สนนราคา 440 บาทให้ แต่สาวหนี นางไปอวดลิปสติกดิออร์กับเพื่อนๆ ในกลุ่ม แต่ละคน แลกของขวัญวาเลนไทน์กันหลักพันถึงห้าพัน ลูกชายของเราอ่อนมากๆ ไม่รู้ว่าสาวหนีเพราะอะไร เราควรบอกตรงๆไหม ? หรือควรอยู่เฉยๆ ลูกมาถามเราว่าทำไมผู้หญิงเปลี่ยนไป ?

เราเลยบอกลูกไปตรงๆ ลูกไม่เชื่อเรา บอกว่านางไม่หน้าเงินอย่างที่เราคิดหรอก นางเป็นคนดี ต้องมีสาเหตุอื่นที่ทำให้นางเปลี่ยนแปลงไป

เฮ้อ…

พอเราบอกว่า นางแต่งหน้าเข้มไปลงไอจี ลูกบอกว่าไม่หรอก ดูเป็นธรรมชาติต่างหาก !!! เราตกใจมาก ลูกชายเราตาถั่วมากๆค่ะ

นี่เรากลายเป็นนางมารร้ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

 

เราสองแม่ลูกไม่มีดวงเรื่องความรัก…

หากฉันไม่ทุพพลภาพทางจิต ได้ทำงานตามปกติ ลูกคงมีโอกาสทางสังคมมากกว่านี้ แต่ลูกเติบโตมาอย่างไม่ครบถ้วนบริบูรณ์เฉกเช่นคนในครอบครัวอื่นๆเขา เหตุเพราะพ่อไปทาง แม่ไปทาง แถมแม่ยังบ้าบ้าบอบอ เช่นนี้

ฉันเสียใจ ที่เป็นจุดดำให้ลูกชาย เป็นตัวถ่วงให้ลูก ทำให้เขาไม่เชิดหน้าชูตาเช่นเดียวกับคนอื่นๆ เป็นจุดอ่อนในชีวิตของเขา ทำให้เขาอับอาย และไม่สามารถสนับสนุนเขาได้อย่างเต็มที่ในทุกๆด้าน

เฉกเช่นเรื่องรักแรกของเขา เขาจ่ายเงิน 440 บาทไปแลกกับหัวใจอันบริสุทธิ์ของเขา แล้วถูกย่ำยีกลับมา ฉันผู้เป็นแม่ได้แต่น้ำตานอง เสียใจ ที่หัวใจน้อยๆที่ผุดผ่องถูกตีค่าด้วยเงินเพียง 440 บาท

เช่นเดียวกับชีวิตของฉันในหลุมดำที่ถูกตีค่าเพียงด้านมืดค่ะ

เราสองแม่ลูก ไม่มีดวงเรื่องความรักเลยค่ะ

 

เพราะฉันเป็นแบบนี้ พ่อถึงทิ้งไป !!!

ฉันพูดจนคอเป็นเอ็นเลยว่า ผู้หญิงเขาดูที่ราคาของขวัญวันวาเลนไทน์ แต่ลูกชายไม่เชื่อ แล้วเถียงกลับว่า

…เพราะฉันคิดชั่วๆ แบบนี้ไง พ่อเลยทิ้งไป…

ฉันทรุดเลยค่ะ

เพราะไม่นึกว่า ลูกจะมีความคิดแบบนี้ ว่าฉันเป็นคนไม่ดี คิดร้ายกับผู้หญิงของเขา

ฉันว่าฉันไปเข้านอนดีกว่าค่ะ

ฉันเบลอ…

 

ฉันควรทิ้งทุกอย่างที่เมืองไทยไหม ?
ขาดพ่อเหมือนถ่อหัก
ขาดแม่เหมือนแพแตก
ฉันคิดมา 18 ปีแล้ว
ฉันแก่เกินจะเริ่มต้นกับใครสักคนแล้ว
ฉันควรเชื่อ Ishak เมื่อ 10 ปีก่อนว่าควรหนีไปกับเขา
แต่ตอนนี้ ไม่ทันแล้ว
ฉันเหนื่อยจัง
ฉันล้า
ฉันนึกถึงท้ายรถบรรทุกติดป้ายว่า
…ท้อได้แต่อย่าถอย…
ฉันสู้ตายที่เมืองไทยค่ะ
เพราะปู่ทวดของฉันและตาทวดของฉันเป็นพยายม
สู้ สู้

 

อาทิตย์นี้มีเซ็นสัญญาจ่ายครึ่งหนึ่งของรายรับให้พยายมของฉันเพื่อให้สามารถนั่งวิปัสสนากรรมฐานได้
ฉันเอาทองไปขายวันนี้ แต่ร้านทองไม่รับซื้อวันอาทิตย์
เงินที่ได้จะเอามาเซ็นสัญญาในวันศุกร์นี้
พยายมหักครึ่งหนึ่งพอดี
บันทึกไว้กันลืม
อา 23 ก.พ.68
20.22h